"Επιδοματική πολιτική ή βιώσιμη στήριξη της κοινωνίας;"
Την περίοδο 2015-2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει μια πολιτική επιλογή. Να βάλει ή να αυξήσει συνολικά 29 φόρους. Να καταπολεμήσει κάθε δυνατότητα επιχειρηματικότητας –θυμίζω τις προσχηματικές καθυστερήσεις στις επενδύσεις στις Σκουριές και στο Ελληνικό–, να φέρει τα capital controls για να αδυνατίσει περαιτέρω το τραπεζικό σύστημα και να πλήξει ακόμη περισσότερο την ιδιωτική οικονομία.
Μπροστά σε εκείνη τη φορολογική λαίλαπα, που είχε συνοδευθεί από παγκόσμιες πρωτοτυπίες, όπως ο καθορισμός ασφαλιστικών εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών ανάλογα με το εισόδημα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ είχε προσθέσει μερικές πινελιές κοινωνικής στήριξης με τη μορφή επιδομάτων. Κάπως έτσι είχε προκύψει η «13η σύνταξη» και άλλα επιδόματα «κοινωνικής στήριξης», που όμως δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από την αναδιανομή πόρων. Οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τα παρακρατούσαν από όσους θεωρούσαν ιδεολογικούς αντιπάλους (μεσαία τάξη, ελεύθερους επαγγελματίες) για να τα μοιράσουν στους πιο ευάλωτους, ενδυόμενοι τον μανδύα του προστάτη των αδυνάτων.
Φυσικά, εκείνη την πολιτική την είχε καταγγείλει η Νέα Δημοκρατία ως υφεσιακή και βάρβαρη, που τελικά οδήγησε την κοινωνία σε οικονομική ασφυξία. Θυμίζω ότι την τετραετία 2015-2018 ο μ.ό. ανάπτυξης στην Ε.Ε. των «27» ήταν 2,3% και στην Ελλάδα μόλις 0,53%.
Με αφορμή τη νέα εξαγγελία για το market pass, ξεκίνησε μια συζήτηση πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη ακολουθεί την ίδια λογική. Δίνει επιδόματα για να γίνεται ευχάριστη. Είναι όμως όντως έτσι; Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μείωσε 57 φόρους και εισφορές. Αύξησε τις θέσεις εργασίας κατά 250.000. Το ΑΕΠ της χώρας το 2023 θα είναι 45 δισ. ευρώ παραπάνω από το 2018 (τελευταία οικονομική χρονιά ΣΥΡΙΖΑ). Οι ιδιωτικές επενδύσεις θα καταγράψουν ρεκόρ το 2022, οι εξαγωγές είναι στο 40% του ΑΕΠ και το ΠΔΕ (το πιο σοβαρό αναπτυξιακό εργαλείο) θα φθάσει το ρεκόρ των 12 δισ. ευρώ. Η ανάπτυξη του ελληνικού ΑΕΠ θα είναι διπλάσια του μ.ό. της Ευρωζώνης για το 2022 και τριπλάσια για το 2023.
Αυτό είναι το οικονομικό υπόβαθρο της διακυβέρνησης Μητσοτάκη και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τα πεπραγμένα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Τι άλλο όμως έχει συμβεί σε αυτά τα 3,5 χρόνια; Δύο παγκόσμιες κρίσεις για τις οποίες η Ελλάδα δεν έχει καμία ευθύνη. Ο κορωνοϊός σταμάτησε κυριολεκτικά την οικονομική δραστηριότητα και ο πόλεμος στην Ουκρανία αύξησε σε δυσθεώρητα επίπεδα το ενεργειακό κόστος, προκαλώντας πληθωρισμό.
Τι θα έπρεπε να κάνουμε υπό αυτές τις συνθήκες; Να φανούμε ιδεοληπτικοί οπαδοί μιας άποψης που υποστηρίζει «όχι επιδόματα» ή να προσπαθήσουμε να στηρίξουμε βιώσιμα την οικονομία κι εκείνους που πλήττονται περισσότερο; Βασιζόμενοι στις καλές επιδόσεις της οικονομίας, επιλέξαμε το δεύτερο, χωρίς να δημιουργήσουμε δημοσιονομικές περιπέτειες (το πάθημα της Λιζ Τρας είναι ακόμη νωπό) και καταφέραμε να έχουμε αποτέλεσμα. Πετυχαίνουμε πληθωρισμό κάτω από τον ευρωπαϊκό μ.ό. και παράλληλα φορολογούμε υπερκέρδη (όχι κέρδη) και τα διαθέτουμε στο 85% των πολιτών. Υιοθετούμε δίκαιη πολιτική στήριξης και όχι επιδομάτων και για αυτό τελικά ενοχλούνται οι αντίπαλοί μας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στις 05/01/2023
